Nederlands: 'Theater met teksten en klanken, een spannend experiment tussen concert, performance en toneel.' Zo omschreef Theater Heute in 1993 'Oder die glücklose Landung' van Heiner Goebbels. Vier jaar later en een jaar voor de creatie van zijn nieuwste werkstuk, is het wellicht ook de beste omschrijving van dit muziektheaterstuk. Een voorstelling van componist, musicus en theatermaker Goebbels is immers steeds een soort van expeditie in het (on)bekende, met als houvast de teksten, de beelden en de muziek - nieuw gecomponeerd of geleend uit de grote voorraadkast van de muziekgeschiedenis. Net als in 'Die Wiederholung/La Reprise/The Repetition', dat in 1995 in het Kaaitheater te zien was, maakt Goebbels ook nu een meertalige collage-voorstelling waarin hij tekst-, beeld- én muziekmateriaal van diverse oorsprong samenbrengt. Zelf omschrijft hij zijn werkmethode eerder als het 'uitdenken' van een voorstelling, waarbij hij muzikaal kan putten uit het oeuvre van heel verschillende componisten, waaronder dat van zichzelf. Voor het tekstmateriaal zijn op het moment dat deze tekst wordt geschreven nog geen bronnen definitief vastgelegd. Veel zal afhangen van het vinden van teksten die Goebbels het juiste gevoel geven bij de dingen die hem nu bezighouden. Hij denkt er momenteel aan om te vertrekken van de schilderkunst, meer bepaald van stillevens waarvoor hij een bijzondere fascinatie heeft. Goebbels pint zich niet graag bij voorbaat vast op stijlen of afgebakende disciplines, het zijn enkel de werkwijze en het aftasten van de grensgebieden daarvan die hem interesseren. Misschien is het wel daardoor dat hij zich met een nieuwe vorm van muziektheater bezighoudt. Hij ziet zijn werkterrein in de kloof die tussen opera en theater gaapt. Het zingen interesseert hem minder dan het gesproken woord en het boeit hem om tot een vervlechting van muziek en 'spoken word' te komen. Daarbij is zijn waarneming van het muzikale veel breder dan het puur academische, zij gaat van speed-metal over populaire deuntjes tot opera. Ook de etnische muziek wordt daarbij niet geschuwd. Zo werkte hij in het verleden met musici als Sira Djebate en Areti Georgiadou, of onderzocht hij het experimentele zingen zoals David Moss en Cathérine Jauniaux dit beoefenen. Een vraag die constant rijst bij het werk van Heiner Goebbels is die van de identiteit van het muzikaal materiaal dat hij gebruikt en wat hij als zijn eigen bijdrage hieraan definieert. Goebbels in een interview voor Theaterschrift 9, 1995: 'Het is meestal zo dat ik het vreemde materiaal - laat het Afrikaanse muziek in 'Ou bien le débarquement désastreux' zijn, of heavy metal in 'Wolokolamser Chaussée' - alleen structureel bewerk, en eigenlijk helemaal niet wil ingrijpen in de kern van de identiteit. De doorzichtigheid van de tegenstellingen tussen de verschillende stijlen is heel belangrijk voor mij. Ik wil ze niet laten samensmelten, maar ze eerder laten botsen, in plaats van uit al die stijlen iets nieuws te laten ontstaan dat niet de kracht van de onafhankelijke delen bevat. Ik hoop natuurlijk wel dat er iets nieuws ontstaat, maar daarbij mag iedere muzikale identiteit niets inboeten.' Een ander belangrijk element in de muziektheaterstukken van Goebbels zijn de krachtige beelden die ze bij de toeschouwer nalaten. Een theatrale ruimte is voor hem pas interessant wanneer zij haar eigen wetmatigheden ontplooit en zich niet alleen illustratief gedraagt. Dat betekent dat men probeert om met alle scenische middelen - daartoe behoren belichting, ruimte, tekst, geluid, muziek, handeling - een evenwicht te creëren, waarin alle afzonderlijke delen hun kracht behouden. En daardoor creëert Goebbels eigenlijk iets dat het tegendeel is van het geïntegreerde kunstwerk waarvoor men muziektheater gewoonlijk laat doorgaan. Hij maakt eerder mogelijkheden van ervaring dan een product. Hij kiest voor een veelstemmigheid aan middelen, die in het publiek weer tot een geïntegreerde indruk, tot één ervaring, kan worden samengevat. En dan zijn er de performers waarmee Goebbels werkt, of moeten we zeggen die graag met hem willen werken. Steeds zorgvuldig uitgekozen en altijd behorend tot de absolute top in hun vakgebied. Voor deze nieuwe productie is er sprake van de internationaal opererende Vlaming Johan Leysen en Franse steracteur André Wilms. Beiden werkten in het verleden ook al met Goebbels in memorabele rollen: Wilms in 'Ou bien le débarquement désastreux' en 'De bevrijding van Prometeus' en Leysen als de verteller in 'Die Wiederholung'. In deze laatste productie was ook de Canadese pianiste en actrice Marie Goyette sterk aanwezig. De kans is groot dat ook zij in de nieuwe creatie zal staan. Daarnaast worden nog twee grootheden van het Duitse theater aangezocht. Hun namen verneemt u later, wanneer het project definitief vorm zal worden gegeven in Lausanne, om vervolgens onmiddellijk naar deSingel door te reizen.