Nederlands: Als kind van een technologische tijd en een virtuele cultuur creëert Philippe Decouflé een nieuw theater voor het lichaam. 'Shazam!', zijn laatste creatie, is als een kwintessens van zijn choreografisch oeuvre. Met gebalde eenvoud komen in deze voorstelling immers zijn voornaamste obsessies samen: optische illusie, metamorfose, cinema. Tussen het concrete van het lichaam en de virtualiteit van het beeld, situeert zich deze wonderbaarlijke wereld vol theatrale illusie. Tekenaar van opleiding, met een zijsprongetje naar het circus en de mime, is Philippe Decouflé ook een kind van het stripverhaal en de graffiti-kunst. Hoewel hij zich geen choreograaf wil noemen, kiest hij toch voor de dans om zijn dromen te materialiseren, zijn magie te orkestreren. Als danser bij de Franse choreografe Régine Chopinot toonde hij ons al een staaltje van zijn verbazende elasticiteit toen hij zich, gekleed in een tijgerslip, uitleefde in buitenissige rekbewegingen, in onverwachte sprongen, een Tarzan zonder liaan. 'Shazam!' - een magische spreuk, het hocus-pocus van de goochelaar om onze zinnen te prikkelen en onze emoties op te wekken - is een choreografisch spektakel. Een fantasmagorie. Een choreografie van vingers, voeten, oren, ogen. Een optisch spel van perspectieven en deformaties, close-ups en diepteveranderingen, ontdubbelingen en verveelvoudigingen. Een defilé van majoretten, een orkestsuite voor castagnetten. De muziekgroep La Trabant geeft letterlijk de toon aan waarbij de vocalises van de Frans-Tunesische zangeres Amina de voorstelling een Arabische glans geven. In vijftien jaar tijd heeft de choreograaf een tiental realisaties op zijn naam staan, gaande van dansvoorstellingen, publiciteitsclips tot kortfilms die ons aangenaam hebben verrast, verrijkt, vermaakt. Voor de eerste maal en met absoluut meesterschap injecteert Decouflé zijn dansvoorstellingen met filmbeelden. Al van bij aanvang zet een zwart-wit film de toon. In het midden van een kader met kanten versiering zien we in close-up een knipperend oog. Dan wordt er gezapt naar een oor, door een wijsvinger dichtgestopt. Het beeld verspringt, volgt een caleidoscoop van beelden. Bepaalde danssequensen zien we tweemaal, op de scène en simultaan op het filmdoek. Soms anticipeert het beeld de actie op het podium en vice versa zodat het lijkt alsof de beweging zich mysterieus van de ene plaats naar de andere voortplant. Het oog zoomt in en uit waarbij men het beeld niet meer kan scheiden van de realiteit, het echte niet van het valse. Zo ontstaat een duo-duel tussen een danseres in vlees en bloed en haar geprojecteerde partner, die haar als een vampier schijnt te verorberen. Zoals het ene beeld het andere wegzapt, zo volgt de ene scène de andere op. In een soort spiegelpaleis verschijnen de dansers ontdubbeld. Wie is wie in dit spookhuis? Timing en beweging zijn zo perfect dat men zich het instrument van een optische illusie waant. Je ziet twee symmetrische dansers en je waant ze met acht. De spiegels vervormen hen, reflecteren slechts een deel van het lichaam. Wanneer die delen zich verenigen met andere delen ontstaan monsterlijke figuren, vreemde creaturen, grafische arabesken. Naast 'Shazam!' presenteert deSingel ook een herneming van 'Triton', de succesproductie van het Festival van Avignon 1990, die bij ons te zien was in februari 1991. Voor de herneming van deze 'revuevoorstelling' doet Philippe Decouflé een beroep op een schare jonge dansers, die 'Triton', gesitueerd in een circuspiste, met hun nieuwe energie zullen verrijken.

Nederlands: Als kind van een technologische tijd en een virtuele cultuur creëert Philippe Decouflé een nieuw theater voor het lichaam. 'Shazam!', zijn laatste creatie, is als een kwintessens van zijn choreografisch oeuvre. Met gebalde eenvoud komen in deze voorstelling immers zijn voornaamste obsessies samen: optische illusie, metamorfose, cinema. Tussen het concrete van het lichaam en de virtualiteit van het beeld, situeert zich deze wonderbaarlijke wereld vol theatrale illusie. Tekenaar van opleiding, met een zijsprongetje naar het circus en de mime, is Philippe Decouflé ook een kind van het stripverhaal en de graffiti-kunst. Hoewel hij zich geen choreograaf wil noemen, kiest hij toch voor de dans om zijn dromen te materialiseren, zijn magie te orkestreren. Als danser bij de Franse choreografe Régine Chopinot toonde hij ons al een staaltje van zijn verbazende elasticiteit toen hij zich, gekleed in een tijgerslip, uitleefde in buitenissige rekbewegingen, in onverwachte sprongen, een Tarzan zonder liaan. 'Shazam!' - een magische spreuk, het hocus-pocus van de goochelaar om onze zinnen te prikkelen en onze emoties op te wekken - is een choreografisch spektakel. Een fantasmagorie. Een choreografie van vingers, voeten, oren, ogen. Een optisch spel van perspectieven en deformaties, close-ups en diepteveranderingen, ontdubbelingen en verveelvoudigingen. Een defilé van majoretten, een orkestsuite voor castagnetten. De muziekgroep La Trabant geeft letterlijk de toon aan waarbij de vocalises van de Frans-Tunesische zangeres Amina de voorstelling een Arabische glans geven. In vijftien jaar tijd heeft de choreograaf een tiental realisaties op zijn naam staan, gaande van dansvoorstellingen, publiciteitsclips tot kortfilms die ons aangenaam hebben verrast, verrijkt, vermaakt. Voor de eerste maal en met absoluut meesterschap injecteert Decouflé zijn dansvoorstellingen met filmbeelden. Al van bij aanvang zet een zwart-wit film de toon. In het midden van een kader met kanten versiering zien we in close-up een knipperend oog. Dan wordt er gezapt naar een oor, door een wijsvinger dichtgestopt. Het beeld verspringt, volgt een caleidoscoop van beelden. Bepaalde danssequensen zien we tweemaal, op de scène en simultaan op het filmdoek. Soms anticipeert het beeld de actie op het podium en vice versa zodat het lijkt alsof de beweging zich mysterieus van de ene plaats naar de andere voortplant. Het oog zoomt in en uit waarbij men het beeld niet meer kan scheiden van de realiteit, het echte niet van het valse. Zo ontstaat een duo-duel tussen een danseres in vlees en bloed en haar geprojecteerde partner, die haar als een vampier schijnt te verorberen. Zoals het ene beeld het andere wegzapt, zo volgt de ene scène de andere op. In een soort spiegelpaleis verschijnen de dansers ontdubbeld. Wie is wie in dit spookhuis? Timing en beweging zijn zo perfect dat men zich het instrument van een optische illusie waant. Je ziet twee symmetrische dansers en je waant ze met acht. De spiegels vervormen hen, reflecteren slechts een deel van het lichaam. Wanneer die delen zich verenigen met andere delen ontstaan monsterlijke figuren, vreemde creaturen, grafische arabesken. Naast 'Shazam!' presenteert deSingel ook een herneming van 'Triton', de succesproductie van het Festival van Avignon 1990, die bij ons te zien was in februari 1991. Voor de herneming van deze 'revuevoorstelling' doet Philippe Decouflé een beroep op een schare jonge dansers, die 'Triton', gesitueerd in een circuspiste, met hun nieuwe energie zullen verrijken.